Cytaty

 Dary Anioła

- Co to jest? – zapytał, patrząc na swoich towarzyszy, jakby oni mogli wiedzieć, skąd się wziął intruz.
- Dziewczyna – odparł Jace, który już zdążył odzyskać panowanie nad sobą – Na pewno widziałeś je wcześniej. Twoja siostra też nią jest.

***

- Gdybyś był w połowie tak zabawny, za jakiego się uważasz, mój chłopcze, byłbyś dwa razy bardziej zabawny niż jesteś.

***

- Jace?
- Tak?

- Skąd wiedziałeś, że mam w sobie krew Nocnych Łowców? Po czym poznałeś? (...)
- Zgadywałem – odparł Jace, zamykając za nimi drzwi. – Uznałem, że to najbardziej prawdopodobne wyjaśnienie.
- Zgadywałeś? Musiałeś być dość pewien, zważywszy na to, że mogłeś mnie zabić.(...)
- Byłem pewny na dziewięćdziesiąt procent.
- Rozumiem.
Ton jej głosu sprawił, że Jace obrócił się i na nią spojrzał. Spoliczkowany, aż się zachwiał. Złapał się za twarz, bardziej z zaskoczenia niż z bólu.
- Za co to było, do diabła?
- Za pozostałe dziesięć procent - powiedziała Clary.

***

- Myślałem, że będzie większy.
Clary spojrzała na kielich, który trzymała w ręce. Był wielkości zwykłego kieliszka do wina, tylko dużo cięższy. Szumiała w nim moc, niczym krew płynąca w żyłach.
- Jest w sam raz stwierdziła z urazą.
- Tak, ale spodziewałem się czegoś, no wiesz... - rzucił protekcjonalnie i nakreślił rękami kształt mniej więcej wielkości kota.
- To Kielich Anioła, a nie Muszla Klozetowa Anioła - odezwała się Isabelle.

***

 Na postumencie była wyryta data „1234”, a wokół niej słowa „Nephilim: Facilis Descensus Averni”.
- To ma być Kielich Aniołów? - zapytała Clary.
Jace skinął głową.
- I motto Nefilim, Nocnych Łowców.
- Co ono oznacza?
Zęby Jace'a zabłysły w mroku.
- „Nocni Łowcy, W Czerni Wyglądacie Lepiej Niż Wdowy Naszych Wrogów od 1234”.
- Jace...
To znaczy „Łatwe jest zejście do piekieł”, powiedział Jeremiasz.
- Miłe i radosne - skomentowała Clary, ale mimo upału po jej skórze przebiegł dreszcz.

***

- Nie traktuj mnie z góry.
- Trudno byłoby mi traktować ciebie z dołu. Jesteś za niska.

 ***

Obejrzała się i zobaczyła wampira z kolczykiem, który uśmiechał się do niej szeroko.
- Hej, ślicznotko. Co masz w torbie?
- Wodę święconą - odpowiedział za nią Jace.

***

- Poezja twojego przyjaciela jest okropna - stwierdził.
Clary wytrzeszczyła oczy, zaskoczona.
- Co?
- Powiedziałem, że jego poezja jest okropna. Zupełnie, jakby połknął słownik i zaczął wymiotować słowami jak leci.

***

- Powiedziałeś, że chcesz się przejść. Jaki spacer trwa sześć godzin?!
- Długi?

***

- Simon!
- Nie, ja jestem Jace. Simon to podstępna mała łasica z kiepską fryzurą i dziwacznym pojęciem o modzie.
(...)
- Tyle się dzieje, a ty martwisz się o łasicę?
- Nie nazywaj go tak. Wcale nie wygląda jak łasica.
- Masz rację. Spotkałem w życiu parę atrakcyjnych łasic. On raczej przypomina szczura.

 ***

- Trzymaj się z daleka od mojej broni. Nie dotykaj żadnej bez mojego pozwolenia.
- Cóż, właśnie pokrzyżowałeś moje plany sprzedania jej na eBayu - rzuciła Clary.
- Sprzedania na czym?
Clary się uśmiechnęła.
- Mitycznym miejscu o wielkiej magicznej mocy. 

***

W tym momencie drzwi się otworzyły, a Jocelyn wydała cichy okrzyk.
- Jezu!
- To tylko ja - odezwał się Simon. - Choć już mi mówiono, że podobieństwo jest uderzające. 

Zwiadowcy

 

- Czy też żeby ująć to prościej: oni spodziewają się, że ja będę spodziewał się ich z strony postępowania takiego a takiego, toteż postąpią dokładnie odwrotnie, gdyż nie będą myśleć, że przyjdzie mi to do głowy; ale jako że, mógłbym uważać, iż wiem, jaki jest ich tok myślenia, postąpią jednak na sposób numer jeden, ponieważ spodziewają się, że ja się tego nie spodziewam

 ***

- Przepaść jest niegroźna - dopóki się w nią nie runie.

 ***

- Jeden mąż może być zdrajcą. Dwóch może być w zmowie. Trzem mężom ufajcie szlachetni panowie.

 ***

- Malcolm nie jest wszystkowiedzący - uciął.
Will nie potrafił powstrzymać uśmiechu.
- Za to ty jesteś?
- Jasne, że tak- odparł zwięźle Halt. - Przecież wiadomo.

***

- Na Gorloga!- rzucił Halt. Pauline odwróciła się do niego z zaciekawieniem.
- Kim właściwie jest Gorlog, skarbie?
- To północny bóg. Pożyczyłem go od Skandian. Bardzo się przydaje, gdy chce się bluźnić, nikogo nie obrażając.
- Oprócz Skandian?- spytała z uśmiechem. Halt pokręcił głową.
- Nie. Nie mają nic przeciwko temu. Nie przepadają za nim.

*** 

 Will zmarszczył brwi.
- Kiedy byłem twoim uczniem, mówiłeś żebym tak nie robił. Że od tego obluzują się nogi krzesła.
- I miałem rację- odparł Halt, uśmiechając się z zadowoleniem- Ale to twoje krzesło, więc czym mam się przejmować?

***

- Jakoś ciągle nie mogę ochłonąć z wrażenia... Kto by pomyślał, że jesteś bratem króla Ferrisa - oświadczył Horace, który dołączył do nich poprzedniego wieczoru.
Uczynił tę uwagę nie po raz pierwszy. Odkąd on i dwaj zwiadowcy rankiem opuścili Redmont, kierując się ku wybrzeżu, wciąż o tym wspominał, zawsze usilnie kręcąc przy tym głową. Najczęściej - jak zauważył Will - zdarzało się to podczas przerw w rozmowie.
-Mam dziwne wrażenie, że już o tym wspominałeś - rzekł Halt. W jego głosie pobrzmiewała ostrzegawcza nuta, którą Will rozpoznał od razu. Jednak Horace jakby się wcale nie zorientował i brnął dalej:
- No, bo tak. Trochę mnie zaskoczyło, że... Czy ja wiem? Że w twoich żyłach płynie królewska krew.
Groźne spojrzenie oczu Halta skupiło się na wysokim rycerzu.
- Och, doprawdy? - zapytał. - Zapewne jestem nie dość wytworny w obejściu, czy tak? Zbyt nieokrzesany i pospolity?
Will odwrócił się, żeby skryć uśmiech. Horace przejawił prawdziwy talent pod tym względem, potrafił swymi z pozoru niewinnymi pytaniami doprowadzić Halta do szwedzkiej pasji.
- Ależ nie, skąd znowu, nic podobnego - zmitygował się Horace, jakby dopiero teraz zdał sobie sprawę, że uraził zwiadowcę, nie bardzo wiedząc, jak do tego doszło. - To raczej kwestia... - urwał, nie bardzo wiedząc, jaką właściwie kwestię chciałby poruszyć.
- Fryzury? - podpowiedział Will.
Mroczne spojrzenie Halta spoczęło teraz na nim:
- Fryzury - to nie było pytanie, a raczej stwierdzenie.
Will skinął głową.
- Otóż to. Wydawałoby się, że osoby królewskiego rodu cechuje pewna wytworność. To dotyczy sposobu życia, ogłady i... fryzury.
- Nie podoba Ci się moja fryzura? - spytał Halt.
Will rozpostarł ramiona.
- Ależ przeciwnie, jestem nią zachwycony! Chciałem tylko powiedzieć, że jak na królewskiego brata, jest nieco zbyt... niespokojna. Z pewnością nie można powiedzieć by była...

 ***

- Nie ma mowy - uciął. - Nie pozwolę, by zbrojny oddział Skandian maszerował przez
Arydię.
- Ale ich jest tylko trzydziestu - rzekł niewinnym tonem Svengal.

***

 

 

Drużyna

 

- Cóż to za drużyna! - zaczął oberjarl. - Złodziej, przewrażliwiony na swoim punkcie pierwszy oficer, niemal ślepy niedźwiedź, błazen, bliźniaki, których nikt nie potrafi odróżnić, mól książkowy i skirl, który nie wie, nawet jak powinien wyglądać porządny żagiel – Powiódł po nich wzrokiem z uśmiechem, po czym dodał: - Trudno wyobrazić sobie lepszy skład.

***

 - Miej na niego oko – powiedział Erak. - Jak tylko zacznie coś kombinować, daj mi znać.
- Załatwione – odparł Svengal i rozciągnął wargi w uśmiechu. - Chcesz, żebym się przebrał do tej roboty?
Erak zmarszczył brwi.
- Żebyś się przebrał? Ale za kogo?
- Za ciocię Winfredię. Żaden się nie zorientuje. [...]
- Wynoś się.
- Tak jest wodzu. A jeśli spotkasz w mieście starą utykającą kobietę, bądź dla niej uprzejmy. Zapewne będę to ja.
- Jeszcze tu jesteś? - zapytał Erak, lecz tym razem nie uzyskał odpowiedzi.

 ***

- Co o tym sądzisz Svengalu? [...]
- Jeśli to jest zwykły kupiec, to ja jestem ciocia Winfredia – odparł.
Erak uniósł brwi.
- Masz ciocię o imieniu Winfredia?
Svengal machnął ręką.
- To tylko takie wyrażenie, wodzu. Ten człowiek jest piratem, dałbym sobie za to głowę uciąć.

 ***

- Popatrz tylko – powiedział Erak. - Doskonale rozdzielili prace. Już zaczęli budowę. Tamci nadal kręcą się w kółko, zastanawiając się nad obsługą młotka.

***

Jęknął, kiedy pod wpływem ruchu ból przeniknął stłuczone mięśnie i kości.
Ingvar od razu znalazł się przy nim.
-Wszystko w porządku, Halu?- zapytał.
Hal rzucił mu wściekle spojrzenie.
-Jasne. Te dziwne dźwięki to objaw rozkoszy, wywołanej przedśmiertnymi drgawkami, które tak cudownie szarpią mym ciałem.

***

Demokracja to świetny system", pomyślał. ,,Ale czasem trzeba korzystać z przywilejów władzy.

***

- A nie masz ochoty połowić ryb? - zaproponował, po czym dodał pospiesznie: - Z molo. Nie potrzebujesz do tego okrętu.
Bjarni popatrzył na niego ze zdziwieniem.
- Ja nie lubię ryb. Jak byłem mały, mama ciągle kazała mi jeść ryby i teraz ich nie lubię.
- Nie musisz ich jeść - odparł Anders. - Możesz je łowić i wrzucać z powrotem do wody.
- Ale jaki to ma sens? Dlaczego miałbym je wyrzucać, skoro je złowiłem?
- Dlatego - odparł Anders groźnie - że nie lubisz ich jeść.
- No to nie rozumiem, po co w ogóle miałbym je łowić - zauważył Bjarni.

***

- Co on tu robi? - zdziwił się Bjarni.
Anders prychnął, otarł nos wierzchem dłoni i odparł:
- Odbywa poranną przechadzkę dla zdrowia. - Na widok zdumionej miny Bjarniego, dodał: - Znaczy, spaceruje. Spaceruje tutaj niemal każdego dnia. Twierdzi, że ruch pomaga mu utrzymać szczupłą sylwetkę.
Hal uniósł jedną brew.
- Jak można utrzymać coś, czego nigdy nie było?
Erak wyglądał jak prawdziwy niedźwiedź.

[...]
- Co on ma w ręku? - spytał Bjarni.
- To jego nowa laska - wyjaśnił Anders. - Tylko bez skojarzeń proszę.
- Ale po co mu ona? - spytał Hal. Uważał, że każda rzecz powinna mieć praktyczne zastosowanie.
Anders wzruszył ramionami.
- Twierdzi, że dodaje mu dystynkcji.
Brwi Hala podjechały do góry. Podobnie jak "szczupły", określenie "dystyngowany" również nie należało do tych, które kojarzyły się z postacią oberjarla.

 

Rywalki

 

- Jaka jest twoja rodzina?
- Co masz na myśli?
- Tak po prostu, twoja rodzina musi się bardzo różnić od mojej.
- Faktycznie - roześmiałam się. - No cóż, na przykład u mnie w domu nie nosi się korony przy śniadaniu.
- Jak rozumiem, w domu Singerów to zwyczaj zarezerwowany do obiadu?
- Oczywiście.

***

 Czasami, aby coś ukryć, najlepiej robić to na oczach wszystkich.

 ***

Jeśli twoje życie naprawdę stanęło na głowie, to znaczy, że ona musi gdzieś tu być. Prawdziwa miłość zwykle jest okropnie niewygodna.

***

 - Drogie dziewczęta, historia to nie jest coś, czego macie się uczyć. To coś, co powinnyście po prostu wiedzieć.

***

 Wiem, że jest ciężko, ale tak właśnie wygląda życie.

 

 

Trylogia czasu

 

Co było gorsze? Zwariować czy naprawdę podróżować w czasie? Chyba to drugie, pomyślałam. Na to pierwsze pewnie można brać jakieś tabletki.

***

 - To było strasznie lekkomyślne i ogromnie... niebezpieczne, i... Przełknął ślinę i wlepił we mnie wzrok. - I, do wszystkich diabłów, dość odważne.

***

- Okej. To ja sobie teraz zemdleję.

***

- Zdejmij bluzkę i podwiń rękaw - rzucił doktor White.
Pan George postanowił przyjąć rolę tłumacza.
- Bądź tak miła, zdejmij bluzkę i podwiń rękaw.

***

- Reszta mnie nie widzi - powiedział mały duch.
- Wiem. Mam na imię Gwendolyn, a ty?
- Dla ciebie wciąż jeszcze doktor White.
- Mam na imię Robert.
- To bardzo ładne imię - zauważyłam.
- Dziękuję uprzejmie - powiedział doktor White. - Za to ty masz bardzo ładne żyły.

***

 - A co jeśli zaraz przeskoczymy w czasie? Nie chciałabym wylądować na kolanach... hmmm... księdza który spowiada dziecko idące do pierwszej komunii. Nie byliby zachwyceni.

***

Nie bójcie się, opętani ezoteryczną manią pseudonaukowcy i fanatyczni wielbiciele tajemnic nie gryzą.

***

 - Tak to jest Gwendolyn - potwierdził Paul. - A ten typ, który jej się czepia, jakby była jego ulubionym pluszakiem, to mój stryjeczny bratanek... czy jak to tam zwał.

***

 - Czy w tym domu można mieć spokój przynajmniej w klozecie? - odkrzyknęła mama.
 - Nie - odparła Caroline.

***

Trwało to tylko dwie sekundy, ale wystarczyło, żebym wywaliła sobie pure z sosem z talerza na mundurek. Sztućce z brzękiem upadły na podłogę, talerz udało mi się jeszcze przytrzymać.
- To i tak smakuje, jakby już raz było zbierane z podłogi - powiedziała moja przyjaciółka Leslie, podczas, gdy ja usiłowałam uprzątnąć ten bałagan. oczywiście wszyscy się na mnie gapili. - Jeśli chcesz, możesz sobie wysmarować bluzkę także moja porcją.

 ***

 - Będziesz zachwycona, kiedy zobaczysz, co ci uszyłam. Giordano prawie się rozpłakał, gdy pokazałam mu twoje suknie, takie są piękne.
- Wierzę pani - powiedziałam.
Giordano na pewno płakał z tego powodu, że sam nie może włożyć tych sukien.

***

- Wsypaliście coś ciotce do herbaty? - spytałam szeptem Caroline.
- Wcześniej ktoś zadzwonił i od tego czasu ciotka Glenda i Charlotta są bardzo zadowolone odszepnęła Caroline. - Jak nigdy.

 ***

 Oprócz, jak oceniałam, jakichś pięciu kilogramów spinek do włosów, które utrzymywały w całości górę loków na mojej głowie, były jeszcze inne, które służyły tylko do ozdoby, zaopatrzone w takie same różyczki, jakie otaczały dekolt sukni. Milusio.

***

- Ale dżentelmen nie rozmawia o takich sprawach. 

- Zgodziłabym się na taką wymówkę, gdybyś był dżentelmenem.

 ***

- Och, Boże, nie patrz tak na mnie.
- Jak znowu?
- Tak jakbyś nie mogła się poruszyć.
- Ale tak właśnie jest - odrzekłam poważnie. - Jestem budyniem. Przerobiłeś mnie na budyń.

 ***

- Ty masz matkę?
- A co myślałaś? Że jestem androidem zmontowanym przez wuja Falka i pana George'a

 ***

- Powiedz mi, czy ty mnie właśnie całujesz? 

- Nie, tylko prawie - mruknął Gideon z ustami tuż przy mojej skórze. - Nie chciałbym w żadnym wypadku wykorzystywać tego, że jesteś pijana i chwilowo uważasz mnie za boga. Ale w pewnym sensie jest to dla mnie trudne.

 ***

 Dziewczyny są naprawdę najbardziej męczącym rodzajem ludzi, jaki istnieje. Zaraz po emerytowanych urzędnikach skarbowych, sprzedawczyniach w sklepie z pończochami i przewodniczących związków ogródków działkowych.

 ***

 'Na zawsze' składa się z wielu 'teraz'

 ***

 - W pokoju zapanowała martwa cisza - szepnął Xemerius z żyrandola. - Wzrok wszystkich spoczywał na dziewczynie w bluzce w kolorze żółtych sików...

 ***

 Obaj wyczekiwani z utęsknieniem książęta z bajki tego ranka pozostawili swe konie w stajni i przyjechali metrem - zadeklarował uroczystym tonem Xemerius.- Na ich widok księżniczkom zalśniły oczy i gdy spotkał się ze sobą zmasowany ładunek młodzieńczych hormonów w postaci zakłopotanych całusków na powitanie i kretyńskich uśmiechów, mądry i niezrównanie piękny demon musiał niestety zwymiotować do kosza na śmieci.

 ***

 - Cześć, Gollum. 

Uśmiech Gideona się pogłębił. 

- Nawet cienie na ścianach umilkły, gdy tych dwoje spojrzało na siebie tak, jakby właśnie usiedli na pierdzących poduszkach - powiedział Xemerius i sfrunął za nami z żyrandola. - Zabrzmiała romantyczna muzyka skrzypiec, a potem wymknęli się ramię w ramię z pokoju, dziewczyna w bluzce w kolorze żółtych sików i chłopak, który koniecznie powinien pójść do fryzjera.

 ***

 ... W rzeczywistości serca są zrobione z całkiem innego materiału. Chodzi o materiał bardziej znacznie bardziej plastyczny i nietłukący, który zawsze odzyskuje swój pierwotny kształt. Wykonany wegług tajnej receptury. Marcepan!